Somalia rok 1993. Pustynne klimaty, slumsowe miasta, pełno rebeliantów i grupka biednych samotnych margines, która musi stawić im czoło. Ostatnio temat ten jest dość często eksploatowany. Fabuła gry nie ma większego sensu, ponieważ przedstawia dość luźno powiązane ze sobą misje. Najciekawszą akcją jest kilka misji powiązanych ze sobą, opowiadających o rozbitym helikopterze gdzieś w centrum miasta. Tak, tak… Helikopter w ogniu. Zżyna, że hej! Ale to nic, bo gra się w te misje bardzo dobrze.



Pierwszy pełny FPS w serii – to brzmi dumnie. Sterujemy żołnierzem, który dzierży w rękach broń. Kamera umieszczona jest w jego oczach. Czyli – standardowy FPS. Dodatkowo autorzy wprowadzili motywy rodem z poprzednich części gry – sterowanie działkiem z lecącego helikoptera, czy prowadzenie ognia z karabinu maszynowego umieszczonego na dżipie. Niestety nie ma tu możliwości samodzielnego sterowania pojazdami, a także dowolnego korzystania ze stacjonarnych karabinów.



Skoro wszedłem już na temat broni to przybliżę nieco zabawki, którymi możemy postrzelać w grze. Na początku zacznę od pewnego minusa. Otóż nie ma szans na zmianę broni w czasie misji, ani nawet na wybranie karabinu przed misją. Musimy używać tego, co dali nam autorzy. Inna sprawa, że właściwie każda misja to inna „pukawka”. Do naszej dyspozycji dostajemy, więc standardowe M16, inną wersje tego karabinu z granatnikiem, strzelbę, ciężki karabin maszynowy, oraz dwa rodzaje karabinów snajperskich. Bohater ma też przy sobie mały pistolet w celu obrony koniecznej, jakby amunicji w „big gun’ie” zabrakło. Co ciekawe amunicje dostajemy od jednego z naszych kolegów z drużyny. Nie ma co szukać jej na półkach, w zakamarkach mapy, czy nawet u zabitych wrogów! Nie można też przeszukiwać martwych ciał, a co za tym idzie, używać „kałachów” przeciwnika.



Oprócz broni żołnierz ma przy sobie granaty, które są raczej mało przydatne i 5 apteczek, które muszą starczyć na całą planszę. Uwaga, jedna apteczka to 20 punktów życia, także czasem trzeba uważać. Żołnierz ma także noktowizor, którego użycie jest wskazane w nocnych misjach. Tak jak już wspomniałem gra nie ma czegoś takiego jak…





Na półkach i w szafkach, których jest tu bardzo mało nie znajdziemy nic ciekawego. Nie można niczego przesunąć, nie można także wysadzić butli z gazem. Jedyne, co można, to czasem otworzyć jakieś drzwi, lub nacisnąć guzik. Ponieważ w slumsach jest bardzo mało rzeczy, autorzy postanowili też zrezygnować z fizyki. Wszystko jest tutaj przyspawane do ziemi i tak zostanie nawet po wybuchu granatu. W dzisiejszych czasach coś takiego nie powinno mieć już miejsca.



Niektóre plansze są ciekawe i bardzo dobrze zaprojektowane. Nie nudzą i zdają się być interesujące mimo sporej ilości powtarzających się identycznych budynków i innych obiektów. Inne mapy straszą jednak pustką i nudą. Nie przedstawiając zbyt dużego pomyślunku. Ogólnie jednak nie jest tak źle.





Chciałbym zobaczyć delikwenta, który zgubi się podczas przechodzenia TT. Po pierwsze mapy są tak skonstruowane, że można iść tylko tam, gdzie autorzy chcieli, po drugie średnio, co 40 metrów napotykamy na strzałkę wskazującą kolejny checkpoint. Rozwiązanie to jest dobre, ponieważ nie ma problemu z ukończeniem gry, lecz jest także złe, bo ściśle narzuca kierunek działania sprawiając, że gra staje się maksymalnie liniowa.



Idiotyczni! Wyskakują prosto na lufę, strzelają niecelnie, a do tego pojawiają się zawsze w tych samych miejscach i w tym samym czasie. Zero zaskoczenia. Wszystko da się przewidzieć. Widać, że gra oparta jest raczej na skryptach niż na sztucznej inteligencji, której komputerowi inteligenci raczej nie posiadają. Lepiej jest z żołnierzami z Twojego oddziału. Oni, bowiem starają się ukryć, strzelają nawet celnie i starają się nie wchodzić graczowi w drogę. Czasem może denerwować jedynie ich zbyt szybkie parcie na przód. Nigdy jednak nie zdarzyło mi się, żeby zawiesili się w jakimś miejscu, lub zgubili drogę. Ba! Można nawet wydawać im polecenie typu: „na przód”, „ognia”, ale ich reakcja na nie jest raczej… ograniczona.

Na tym, moim zdaniem najważniejszym polu, gra radzi sobie całkiem dobrze. Czuć klimat pustynnej Somali i walki w zagrożeniu ze zidociałymi rebeliantami. Czujesz, że działasz w składzie i że przejście kolejnych misji to nie tylko twa zasługa. Co najważniejsze po ukończeniu planszy odczuwałem sporą satysfakcję! Gra jest bardzo dynamiczną strzelaniną, nie ma tu czasu na nudę, ani na większe zastanawianie. Lubię gry szybkie, w których kule latają wokół, a trup ściele się gęsto, dlatego TTKWM przypadł mi o gustu. Muszę przyznać, że grę pochłonąłem za jednym zamachem…, co prawda jej przejście zajęło mi niecałe 3 godziny. Autorzy przygotowali nam 10 misji, które na początku są banalnie proste. Dopiero pod koniec ich trudność trochę wzrasta. Regulowany stopień trudności pozwala dostosować grę do własnych potrzeb.





Hmm… trudna sprawa. Biorąc pod uwagę technologiczne standardy, gra bardzo odstaje. Nie ma tutaj wielce szczegółowych obiektów, pięknych widoków, mega czadowych efektów specjalnych, czy niesamowitej gry światła. Postacie mają średnią animację, a tekstury są średniej jakości. Mimo wszystko całość prezentuje się dobrze i nie kole w oczy. Grafika ma bardzo specyficzny klimat, który trafił w moje gusta, mimo braku bajerów. Ot taki standard. Ładnie wyglądają bronie i efekty oddania ognia. Gra ma miłe i wyraziste kolory. Filmiki w grze są zrobione na jej silniku i prezentują się średnio. Brakuje intra, które mogłoby zbudować jeszcze lepszy klimat.



Muzyka w grze jest niespotykana. Są to dość szybkie, ale jednak rockowe brzmienia, które niesamowicie zapalają do walki. Szkoda, że muzykę słychać tylko w niektórych momentach, chociaż gdyby grała ciągle, to straciłaby swoją magię. Podobały mi się także odgłosy broni, wybuchów, buczenie helikoptera, a także okrzyki wrogich żołnierzy. Dobrze nagrane są także angielskie dialogi. Jedyny mankament to odgłosy tupania, która są jakieś nienaturalne.





W tym akapicie odkryję rąbek niesamowitej prawdy nadającej się do Archiwum X. Otóż grę otrzymujemy w wersji kinowej, która jest zresztą całkiem dobrze zrobiona. Ale zdziwiło mnie to trochę, powęszyłem i… okazało się, że za tą częścią TT wcale nie stoją polscy programiści! Otóż KONFLIKT W MOGADISZU to zagraniczny ARMY RANGER MOADISHU, który z polską serią TERRORIST TAKEDOWN tak naprawdę nie ma nic wspólnego. Chłopaki z City Interactive zorientowali się, że firma XXXXX zrobiła w zeszłym roku grę, która idealnie pasuje w klimaty TT. Postanowili wydać ją w Polsce jako kontynuacja serii… A ja się na początku dałem nabrać, że to polski produkt… Niestety tak nie jest, a szkoda.
Sytuacja ta powtórzy się wkrótce przy okazji premiery RAJDU NA BERLIN ODDZIAŁY SPECJALNE. Ta gra to także produkt XXXXXX o zagranicznym tytule WORLD WAR 2 SNIPER. Ot taki mały zonk :).



Ciężka sprawa. TT KWM jest, bowiem pod każdym względem grą bardzo średnią. Jednak ma w sobie jakąś magię, która sprawiała, że grało mi się w nią bardzo dobrze. Wciągnęła mnie i żałuję, że tak szybko się skończyła. Mimo niespecjalnej strony technicznej, ta gra ma klimat, którego teraz często w nowych produkcjach brakuje. Biorąc pod uwagę niską cenę, mogę ją spokojnie polecić miłośnikom FPS’ów.