W jeden z ostatnich dni grudnia na jednej z ostatnich ławek w pełnym ludzi kościele spotkają się dwaj osobnicy, którzy w żadnym calu nie pasują do otaczającego ich tłumu. No, bo jak twardy mafiozo i policyjny szpicel mogą pasować do tradycyjnych gości wspomnianego przybytku. Po wymianie kilku krótkich, i w tym momencie niezrozumiałych zdań, mafiozo zabija policjanta w samoobronie!? Chwile potem zostaje schwytany przez mundurowych podczas próby ucieczki. Taką oto scenę rodzajową ujrzy oko każdego pragnącego zobaczyć początek filmu „ASSAULT ON PRECINT 13”. Wspomniany mafiozo to pewny siebie i bezwzględny szef czarnoskórego gangu noszący imię Marion Bishop (Laurence Fishburne), którego transport z komisariatu do lokalnego więzienia w sylwestrową noc w skutek ciężkiej pogody musi się zatrzymać w tytułowym posterunku. Jest to nic więcej jak stara rozlatująca się rudera będącą w trakcie zamykania z minimalną załogą. Dowódcą tego zdezelowanego budynku jest Jake Roenick (Ethan Hawke), wypalony, chowający się za biurkiem, glina, którego trzy osobowy odział antynarkotykowy został wybity pół roku wcześnie podczas jednej z akcji. Te dwa bieguny osobowości zostają umieszczone w jednym budynku i pewno nawet nie zamieniliby ze sobą zdania gdyby ktoś nie zaczął... atakować posterunek....



Koncepcja, wokół której zbudowano cały scenariusz jest idea sił dobra i zła, bandytów i policjantów, którzy chcąc nie chcąc, muszą zjednoczyć siły w walce ze wspólny wrogiem. Nie bez powodu skupiłem się na opisie jedynie „przywódców” obu grup, jako, że to właśnie na tej wspomnianej dwójce ogniskuje się cała akcja. Rozwija się ona stopniowo, po dość długim wprowadzeniu, którego jedynym celem jest dokładne opisanie wszystkich postaci, które cokolwiek znaczą dla fabuły wchodzimy w etap powoli narastającego napięcia. Zarówno wszyscy znajdujący się wewnątrz posterunku jak i napastnicy wiedzą, że oblężenie skończy się o świcie, gdy przybędzie eskorta po więźniów. Zaczyna się niewinnie od zagłuszeń w radiu i szwankujących telefonów komórkowych pojawiających się na równi z pierwszymi wrogami próbującymi wślizgnąć się po cichu na tyły komisariatu mając tylko kominiarki i pistolety jednostrzałowe a kończy na scenach z takich filmów jak „RAMBO” czy choćby „SĘDZIA DREDD”. Czyli otwartej wojny z użyciem ciężkiego sprzętu i broni, która oficjalnie nie została jeszcze nawet wynaleziona.



W dziewięciu przypadkach na, dziesięć gdy coś nie wychodzi to dobry, mający potencjał pomysł jest psuty przez niedopatrzenia. Głównym obiektem zainteresowań mało znanego reżysera Jean-François Richeta stała się płaszczyzna psychologiczna przy przesunięciu na boczny tor wszystkich innych aspektów kina akcji. W efekcie wszystko wskazuje na to, że realizacja wszelakich scen walki spadła na barki speców od efektów specjalnych. Co prawda z zadania wywiązali się oni znakomicie, jeśli coś ma wylecieć w powietrze to wylatuje naprawdę efektownie a poszczególne ujęcia wychodzą doskonale zarówno od strony graficznej jak i realistyczności. Jednak dobrze wychodzą tylko, jeśli się je analizuje osobno. Nikt się specjalnie nie postarał, aby posklejać je razem do kupy. W efekcie ogólny obraz ukazuje nam zwykłych szarych zabijaków, no może z wyjątkiem Fishburna, którzy strzelnice widują raz do roku a jakoś udaje im się pokonać dwa razy liczniejszą elitę komandosów. Jak się dobrze przyjrzycie to znajdziecie trochę detali, które po prostu nie mają logicznego sensu; np dlaczego najpierw wszyscy chowają się za czym popadnie i spuszczają żaluzje w obawie przed snajperami a chwile potem spokojne przechadzają się przed odsłoniętymi oknami?

Jak rozumiem jest to jedna z tych pozycji gdzie opinie co do aktorstwa są dość mocno zróżnicowane. Ponoć o gustach się nie dyskutuje jednak coś tu musze napisać. Przed napisaniem tego artykułu przeczytałem całą masę opinii, z których jedne mówiły jak to się aktorzy nadają do odgrywanych przez siebie postaci oraz inne zwracające uwagę na brak wczucia się tych samych aktorów w rolę. W sumie to obie te opinie są prawdziwe. „ASSAULT ON PRECINCT 13” budżetowo może i „TYTANICA” nie pobije, ale trzyma się pod tym względem całkiem nieźle. Dostaliśmy dzięki temu całkiem przyzwoitą śmietankę aktorską odpowiednio zmotywowaną przy pomocy honorarium.



Z jednej strony wszyscy mają naturalne predyspozycje, aby dać prawdziwy popis aktorstwa jednak czasami ich zachowanie bywa nazbyt sztuczne lub niedorobione zupełnie jakby nie wykonano dostatecznej ilości powtórek lub wyznaczono zbyt mało czasu na przetrawienie scenariusza. Gdy połączymy wszystkie wspomniane elementy w jedną całość i nie będziemy się zbytnio wysilać, aby przeanalizować każdy detal to odczujemy całkiem miłą atmosferę dość szybkiego zachodniego kina akcji z całkiem rozwiniętą grą psychologiczną. Owa gra to jedyny naprawdę doszlifowany aspekt, którym można się delektować jak lukrem na zakalcu (przepraszam za wyrażenie). Stajemy przed obrazem osób różniących się w każdym calu, to nie tylko dwa przeciwległe obozy to kompletnie zróżnicowane osobowości. Próżno się tu doszukiwać dwóch osób o choćby podobnym profilu psychologicznym. Bierzemy ich wszystkich, wrzucamy do jednego garn... ekhm znaczy się komisariatu podgrzewamy presją i powoli mieszamy. Co tu dużo mówić przepis na lukier naprawdę się udał.



Jak się o tym pomyśli „ATAK NA POSTERUNEK” został zrealizowany całkiem porządnie, biorąc oczywiście pod uwagę średnią produkcji z Hollywood. Nie jest to może coś warte wydanie zbytnich sum pieniędzy na bilety kinowe czy płytki DVD, ale za to nadaje się znakomicie jako sposób na zrelaksowanie się któregoś wieczoru po ciężkim dniu pracy siedzą przed telewizorem przy piwie. W takich chwilach miło jest popatrzeć na szybko zmieniające się przed naszymi oczami sceny walki, które chociaż czasem mają niewiele sensu to są względem siebie mocno zróżnicowane. Otacza nas uczucie jakby znajdujące się za szklanym ekranem postacie były naprawdę żywe i jednak coś czuły a płaszczyzna socjologiczna jest naprawdę realistyczna. Główną bolączką każdego widza jest rozwianie najważniejszej tajemnicy, kto i dlaczego tak właściwie zdecydował się zaatakować, już w połowie filmu. Psuje to sporo zabawy, bo mniej więcej od tego momentu już każdy może się z łatwością domyślić jak dalej potoczy się akcja, bo w takich filmach zawsze wiadomo, kto wygra…