Takim oto opisem piekła, jak widać nad wyraz barwnym i obrazowym, raczy nas Dante Alighieri w „Boskiej Komedii”, którą to zmuszeni są czytać uczniowie większości liceów (a może nawet gimnazjów, nie wiem, nie jestem zorientowany w tym temacie). No, ale przecież to gry komputerowe są brutalne, dlatego przejdźmy do tematu naszych dzisiejszych zajęć, którym jest gra KOSTUCHA: JUST ONE FIX, dzieło dobrze znanego i zasłużonego, polskiego teamu LK Avalon.


Fabuła
Życie w Hadesie, biegło swoim spokojnym, piekielnym tempem. Nowi potępieńcy przybywali w otchłań, gdzie odbywali zasłużoną karę... Pewnego dnia coś zachwiało tą idealną równowagą. Jeden z podopiecznych doprowadził do wybuchu diabelskiej maszyny tortur, potępieńcy uciekają, zaświaty pustoszeją... Wcielasz się w postać Kostereckiego, wyśmienitego łowcę dusz, oddanego strażnika piekła. Zaalarmowany, wyruszasz z kosą w ręku na polowanie. Któż ma zaprowadzić spokój w podziemnym królestwie jeśli nie ty, Graczu!


Gra to najklasyczniejsza, najbardziej oldschoolowa platformówka i już sam ten fakt zasługuje na uznanie, gdyż ostatnio ten typ gier, a przynajmniej w takiej formie i takim wykonaniu, przeżywa na PeCetach prawdziwy regres. Na graczy czeka 50 poziomów, w tym 10 treningowych, co z początku może się wydawać liczbą zbyt dużą, ale takie wrażenie szybko mija, oraz 40 zwykłych misji.
Przeciwnicy, z jakimi przyjdzie nam się zmierzyć to min. potępieńcy, którzy uciekli z Hadesu. Jednak z nimi większego problemu nie ma - jednym ruchem kosy można wysłać ich dusze na swoje miejsce, przy czym ujrzymy efektowny rozbryzg wnętrzności, a niektóre z nich polecą w kierunku monitora – szkoda, że na nim nie zostaną. Poza nimi są także Magowie - psychopaci, którzy nie rozumieją twojej pracy. Nieustannie będą przywracać dusze tym potępieńcom, których wcześniej skarcisz, a samemu Kostereckiemu też potrafią narobić krzywdy, a dzielą się na dwa rodzaje, pod względem zagrożenia dla Kostereckiego i trudności eliminacji.

Audio-Video
A jak to wszystko wygląda? Z pewnością dużo lepiej (i ładniej) niż raczył opisać Alighieri. Grafika jest bardzo ładna, czytelna, każda lokacja to inne tło, a stwory, zamiast straszyć, jak na bestie z piekła rodem przystało – śmieszą, rzekłbym nawet, że są pocieszne, szczególnie jeśli zobaczymy jak np. nieporadnie poruszają się grubaski jakimi są potępieńcy.


Efekty czarów może nie powalają tak bardzo jak chociażby w FINAL FANTASY, no ale w końcu komputer to nie konsola, tu gry mają przede wszystkim być miodne, a wygląd schodzi na plan dalszy (wiem, podpadłem teraz konsolowcom – ale, jak to mawia stare porzekadło – „konsolowca wal z gumowca”... ]:-> )... Wracając do czarów – również zostały wykonane starannie i solidnie, a towarzyszą im niekiedy ciekawe efekty dźwiękowe, jak chociażby chóry... anielskie?


Dźwięk także jest solidny, szczególnie odgłosy, jakie wydaje kosa przecinająca ciało... no, po prostu muzyka dla mych uszu. A jeśli o samą muzykę chodzi, to stale przygrywają nam jakieś etniczne klimaty, bębenki itp. – muszę przyznać, że bardzo miło się przy tym gra i był to pierwszy od jakiegoś czasu przypadek, że nie wyłączyłem muzyki podczas rozgrywki. Ostatnio coraz częściej w nawale gniotów typu POLDEK DRIVER udaje się trafić na bardzo udane produkcję naszych rodaków, jak zapowiadany w poprzednim numerze PAINKILLER, czy właśnie KOSTUCHA: JOF. Czyżby oznaczało to erę Polaków w świecie komputerowej roz(g)rywki? Zobaczymy. Gra, mimo iż traktuje z pozoru o brutalnej tematyce, jest bardzo sympatyczna, nie epatuje przemocą, a co ważne - jest w umiarkowanej cenie i moim zdaniem nadaje się dla młodszych graczy, a na wypadek, gdyby rodzice mieli jakieś wątpliwości, autorzy przygotowali zabezpieczenie w postaci filtra rodzicielskiego.