Ciężko jest pisać o grach na których się wychowało. Praktycznie cała moja młodość upłynęła na katowaniu joysticków podczas popołudniowych seansów MK2. Ta gra zmieniła wszystko co można było do tej pory zaobserwować w tak zwanych „nawalankach”. To co było przed po prostu nie godne było nazywać się mordobiciem – kwadratowe ludziki, brak jakichkolwiek efektów specjalnych... Makabra – momentami aż się nie chciało na takie twory patrzeć. MK zmienił wszystko. Zamieniono kwadraciki na prawdziwe postacie, które jak najbardziej przypominały ludzi, krew wyglądała tak realistycznie, że aż miło było patrzeć jak się leje strumieniami po dobrze wykonanym fatalu. Wszelkiego rodzaju odgłosy, dźwięki i inne efekty naprawdę upiększały tą grę. Ja osobiście miałem przyjemność grać w MK tylko i wyłącznie na mojej kochanej Amisi i w ogóle tego nie żałuję. Moje joy-e pękały w szwach – mamusia nie nadążała kupować mi po prostu nowych.

Czapki z głów! Najsłynniejszy smok na świecie!

Mikrostyki latały, rączki pękały a przyciski fire odpadały – to były czasy. Każde udane ogranie przeciwnika, każde combo albo każdy fatal sprawiał przyjemność nie do opisania. Pięknych wspomnień czar...
Gra nie jest trudna – bij zabij wszelkimi środkami jakie tylko masz – zasady banalne, zresztą nikomu przedstawiać ich bliżej chyba nie muszę. Do wyboru jest 12 pięknie zrobionych postaci z których prawie każda (poza ninjasami) jest bardzo unikalna. W porównaniu z pierwszą częścią zdecydowanie poprawiono grafikę oraz dźwięk, ale nie to się w tym wypadku liczyło najbardziej. MK1 było już grą bardzo miodną ale MK2 bije ją w tej kategorii na wszelkie możliwe sposoby. Momentami było mi aż za słodko ale magnes, jakim mnie ta gra przyciągała był tak silny, że nie mogłem przestać przez parę ładnych miesięcy się od niej opędzić. W moim mieszkaniu normalnością w pewnym momencie stały się wizyty sąsiada oraz jego joysticka. W niektórych momentach mamusia zaczęła się martwić dlaczego Pawła jeszcze tu nie ma – dobrze że nie wiedziała w co my się tam bawimy:D

Gra z komputerem była dość łatwa i po parokrotnym wypełnieniu zadania (czyli zabiciu Kintaro i Shao Khana) stawała się dla niektórych graczy dość schematyczna. Pomimo każdy komputerowy przeciwnik miał swoją własną, niepowtarzalną technikę zwiększającą się oczywiście wraz ze wzrostem poziomu trudności. Wieczną udręką dla mnie były rzuty, które komputer permanentnie na mnie trenował. Ale to jest jedyny minus jaki w tej grze znalazłem. Zdecydowanie większą frajdę sprawiało mi granie z ludźmi, ponieważ nie da się ukryć że pojedynki były trochę mniej schematyczne (jeśli w ogóle można je tak nazwać), ale przede wszystkim satysfakcja jaką dawała gra z człowiekiem była nie do ocenienia.

Polewa mu się z nosa puściła...przepraszam, nie chciałem tak mocno cię uderzyć

Radości jaką wtedy można było przeżyć nie dawała do tej pory chyba żadna inna gra. Boje, jakie zapewne większość z Was toczyła na zawsze już zapadną w pamięci. Wszystko dzięki niepowtarzalnej grywalności oraz miodnemu klimatowi tej gry. Aż się łezka w oku kręci. Podsumowując to wszystko to nie była tylko kolejna gra. Nie chciałem się tutaj zajmować opisywaniem ciosów, taktyk i wszelkiego rodzaju technicznych rzeczy związanych z tym tytułem. Starałem się raczej skupić na ukazaniu magii tej gry – chciałem pokazać dlaczego właśnie ta gra zmieniła wszystko co było do tej pory, dlaczego właśnie ona była tak wyjątkowa. Chyba już żadne inne mordobicie nie stanęło w hierarchii tak wysoko jak właśnie MK2. Szczerze mówiąc nie dziwię się temu – to naprawdę nie jest tylko gra – to jest po prostu legenda o której nikt nie powinien zapomnieć.