.: SS - NG | #14 :.

Najnowsza nawalanka na NeoGeo została zrzucona z automatów w czasie wakacji, niedługo po ukazaniu się na japońskich maszynach. Musze szczerze przyznać, że w czasie gdy pisałem zapowiedź SVC to nie wiedziałem, że powstało MATRIMELEE. Dopiero w dniu premiery romu dowiedziałem się o tej produkcji. Cieszyłem się jak małe dziecko – czekam z niecierpliwością na pierwszego crossovera na platformę NeoGeo, a tu nagle ukazuje się nowiutkie, czekająca na download mordobicie. Żyć nie umierać. Po krótkich poszukiwaniach (za pomoc dziękuję agreen’owi z www.emumania.pl) wreszcie mogłem włączyć mojego ulubionego NeoRAGEx’a i odpalić grę. Moim biednym oczom ukazało się intro, które można określić jedynie mianem „powalającego”.

Człowiek-pies vs łyse kimono...

Niestety powalającego w sensie negatywnym... Białe tło, na którym prezentowane są postacie i jakieś smętne napisy, robią okropne wrażenie. Cóż, ponoć nie wolno oceniać książki po okładce, ale jest w tym trochę prawdy. Kolejny szok to menu wybory fajtera. Po głośnym okrzyku krzyku „haiii” (nie wiem i chyba nie chcę wiedzieć, co to znaczy...) i w rytmie równie dziwnej muzyczki (nie znam się na muzyce ale jak dla mnie to jakieś disco polo było, dokładnie się nie wsłuchiwałem) możemy zadecydować, kim będziemy przechodzić. Jest to chyba jedyny krok, który posuwa ten gatunek do przodu. Jak możecie zobaczyć na screenie, wojownika (bądź wojowniczkę) wybieramy z ogromnego koła i jego podobizna jest widoczna po lewej stronie ekranu, a gdy gramy z kolegą, jego wybranek jest widoczny po prawej. Do wyboru mamy piętnastu koleżków, będących tak dziwnymi, że można wysnuć wniosek iż ideałem autorów było WAKU WAKU 7...

Dzieci, nie próbujcie tego w domu!

Do wyboru mamy między innymi troje staruszków (nie żebym coś miał przeciwko starszym osobom w mordobiciach, ale to cała jedna piąta zawodników), jakąś małą księżniczkę (tu z kolei przegięcie w drugą stronę), trzech bliźniaczo podobnych do siebie karateków, paru zwykłych koleżków różniących się chyba tylko kolorem stroju, ninja i Pooch’ego - człowieka w... kostiumie psa (sic!). Nie będę się o nich za dużo rozpisywał – powiem krótko: obraz nędzy, rozpaczy, totalnego braku pomysłowości i talentu ich projektantów. Ja osobiście na pierwszy raz wybrałem Reiji’ego – jakoś tak najnormalniej wyglądał, trochę podobny do Ryu ze STREET FIGHTER’A.
Rozpoczęcie walki pozbawiło mnie złudzeń co do oceny tej gry – lektor, który w ogóle nie potrafił się wczuć w swoją rolę, napisy rozmywające się na tle areny (którą była scena występu jakiegoś zespołu rockowego), dziwaczne combosy (dziadki na przykład plują szczękami) – to wszystko sprawiło, iż w MATRIMELEE grałem z czystego obowiązku... Po kilku walkach znudzony wybrałem Poochy’ego – czemu by nie spróbować...