Wolverine ma nie lada problem - ponownie trafia do ośrodka badawczego, tam gdzie dawniej wszczepiono mu "adamantynowy" szkielet. To właśnie tutaj zaczyna się gra. Kierując Rosomakiem należy się wydostać z ośrodka, po drodze unieszkodliwiając oponentów. Później dowiadujemy się, że w ciele bohatera jest mikro-bomba i ma on 48 godzin na jej unieszkodliwienie. Po drodze spotkamy wielu komiksowych znajomych, m.in. Magneto, Omega Red czy Beast'a.
Wachlarz możliwości naszego bohatera jest dość duży. Możemy wyciągać i chować kolce na życzenie, a także uderzać rękoma i nogami, co ładnie łączy się w kombosy. Gdy Wolverine zbierze odpowiednią ilość obrażeń może wpaść w szał, wtedy walczy dużo lepiej i staje się szybszy. W tym trybie wyraźnie widać, że Rosomak to prawdziwa bestia.

Ładny koncept, wprowadzający do I aktu gry

Ponadto możemy biegać w przysiadzie (używając równocześnie rąk i nóg). Jednak prawdziwie "pałerska" umiejętność to tryb zmysłów. Wolvie wyczuwa w nim zapachy i ślady wrogów, ukryte miny oraz porusza się bezszelestnie. Dzięki temu możemy zabijać wrogów po cichu. Pojawiają się wtedy specjalne kombinacje kończące, niektóre są naprawdę świetne. Ponadto, gdy jesteśmy otoczeni przez przeważające siły wroga (od dwóch w górę) również możemy wykonać specjalne ruchy. Duża część z nich jest do odkrycia, a aby je zdobyć musimy odpowiednią ilość razy zabijać po cichu. Tak więc nie ma rzezi bez skradania ;).

Nasz bohater i doborowi komandosi

Cała gra jest w zasadzie dość podobna do poprzedniej produkcji, czyli SPIDERMANA. Podobnie jak tam poruszamy się po w pełni trójwymiarowych planszach, szukając przejść i eksterminując przeciwników. Tutaj jednakże nie doświadczymy przyjemności bujania się na linach. Wolverine twardo stąpa po ziemi, a jego podskok jest dość niski.

Grafika tej produkcji opiera się w całości na silniku gry SPIDERMAN THE MOVIE, co niestety widać. O ile sam bohater jest bardzo ładnie animowany, a gra obsługuje większość bajerów dostępnych w kartach graficznych, to już wygląd plansz jest nijaki. Tekstury są monotonne i średniej jakości. Dominuje tu wrażenie pustki, a obiektów jest bardzo mało. W zasadzie, jedyne co robimy to chodzenie i zabijanie. Od czasu do czasu pociągamy za dźwignię. Osobna sprawa to bossowie - ci są zrealizowani dość ciekawie, a na każdego należy znaleźć odpowiedni sposób. To ewidentny pozytyw tej gry.

Magneto - jeden z najpotężniejszych mutantów - zły człowiek

W kwestii udźwiękowienia jest bardzo zwyczajnie. Od czasu do czasu - nie pomagająca i nie przeszkadzająca muzyka. Dość dobre efekty dźwiękowe. Wyróżniają się za to głosy podstawione postaciom. Wolverine mówi głosem Marka Hammila, czyli Luke'a z Gwiezdnych Wojen. Głos profesora Xaviera to bodajże Patrick Stewart, czyli on sam z filmu, a także Piccard w Star Trek'u. Tak więc tutaj zagrano profesjonalnie.
Niestety X-Men 2 jest typową grą na wiele platform - w efekcie na żadnym ze sprzętów nie wykorzystuje stu procent możliwości. Jak na PC tekstury są zbyt ubogie, a sterowanie klawiaturą średnio wygodne. Poza tym razi zapisywanie, które można wykonać tylko między dość długimi planszami oraz monotonia samej gry.

Wolverine i Lady Deathstrike - miłość i nienawiść w jednym

Podsumowując, ZEMSTA WOLVERINE'a to gra tylko trochę wyróżniająca się ponad przeciętność, szanse że znajdzie nabywców są jednak dość duże z uwagi na popularność głównego bohatera oraz małą ilość tego typu gier na rynku PC.