Był to numer 81 najlepszego czasopisma o grach ever. Akurat spędzałem wczasy na wypoczynku w zorganizowanej grupie osób, w miejscu którego nie chcielibyście znać i w towarzystwie jakiego nie chcielibyście poznać – tak zwane „kolonie młodzieżowe”. Jako, że czasy były jakie były, a o wszelakich nowych produkcjach z Kraju Kwitnącej Wiśni niezbyt zamożny człowiek dowiedzieć się mógł jedynie z czasopism pokroju SS’a, to po przewróceniu kilkunastu kartek, od razu rzuciła mi się w oczy pewna recenzja. Piękne, kolorowe obrazki, grafika powalająca na kolana i bardzo przychylny tekst autora, sprawiły, że postanowiłem pograć w nią, kiedy tylko będę miał najbliższą okazję. Okazja ta nadarzyła się dużo później, gdy wiele wody w Wiśle upłynęło. Ale stało się – od klasowego kumpla dostałem dwie płyty z romami oraz emulatorami i odpalałem właśnie po kolei wszystkie gry, przywodząc na myśl wspomnienia z salonów gier (nie było tego znowu aż tak wiele, ale jednak kilka gier się przeszło) natknąłem się na coś o znajomej nazwie. „Garou... Garou... skąd ja to znam?” Po uruchomieniu wszelkie wątpliwości odeszły w niepamięć.





Ostatnią recenzję zaczynam wspominkowo, bo jest co wspominać. Złote czasy dla fanów mordobić – ta dwuwymiarowa produkcja od SNK już kilka tygodni szturmuje same szczyty japońskich i światowych list przebojów. Salony gier są oblegane przez fanów krwawej rozrywki, a rzeka pieniędzy wlewa się do kieszeni ich właścicieli. Gry są naprawdę świetne – oprócz tradycyjnych odgrzewanych kotletów, nie ma mowy o wypuszczaniu crapu. Tak, tak, od tego czasu minęło już ponda pięć dobrych lat. Automaty, na których graliśmy w nieśmiertelne hity pokroju GAROU, KING OF FIGHTERS, czy SAMURAI SHODOWN są już historią. Producenci przesiadają się na nowe maszyny i konsole następnej generacji, a stare gry giną w mrokach historii, lub przeżywają swoje kolejne młodości, dzięki fanom emulacji. Dla takich właśnie osób przeznaczona jest ta produkcja.





Gra zaskakuje już od samego początku. Intro wprowadzające nas w realia świata, prezentuje się dosyć zagadkowo. A jest w co wprowadzać. Mimo, iż amerykański tytuł gry nie przynosi żadnych skojarzeń, to gdybyśmy zobaczyli automat z grą w Japonii, nie mielibyśmy problemu z przyporządkowaniem jej do konkretnej historii. Jest to bowiem dziewiąta (!) część serii FATAL FURY, ale z poprzedniczkami nie mająca jednak za wiele wspólnego. Jednym z elementów historii jest Terry Bogard – znany z każdej poprzedniej odsłony „hungry wolf”, jeden z bardziej charakterystycznych fighter’ów, jakich widziałem. Z jednej strony szkoda, że autorzy zostawili tylko go – jest mnóstwo innych postaci, które zobaczyłbym chętnie w tej jakości produkcji (jak choćby ulubieniec tłumów – Iori Yagmai), ale wojownicy, których udało się stworzyć panom z SNK również są bardzo oryginalni. Mamy tu całą plejadę postaci, dla każdego coś miłego. Zapaśnik Tizoc, karateka Gato, policjant Kevin, ninja Hokutomaru, czy walczący w stylu taekwondo K. Jae Hoon z pewnością stanowią szeroki wachlarz osobowości. Nie jest tak, jak to opisywałem miesiąc temu, że postaci są w gruncie rzeczy dosyć standardowe – dzięki dodaniu „historii” dla każdego, jest o co walczyć. Mamy tu siostry szukającej brata, młodych wilków chcących pokonać starą gwardię wojowników, czy niezwykle tajemniczego bossa końcowego... Gwarantuję, że aby poznać większość osób w stopniu zadowalającym, wypadałoby poświęcić dobre kilkadziesiąt godzin gry. A nie są to godziny stracone, bo...

... bo gra wygląda przepięknie! Plansze to prawdziwe arcydzieła. Rzadko zaczynam zachwycać się tym, co widać w tle, ale tutaj naprawdę jest na co patrzeć. Targowisko rzeczywiście sprawia wrażenie zatłoczonej ulicy – ludzie rozpychają się, by zobaczyć walkę. Na szczycie kościelnej wieży dzwony właśnie wybijają godzinę, a gołębie leniwie latają tam i z powrotem. W lesie widownią są zwierzęta – wiewiórki, jastrząb i niedźwiedź. Tłom w GAROU, w moim prywatnym rankingu, dorównać mogą jedynie obrazki z SAMURAI SHODOWN 5 (opisywanego już kiedyś zresztą), ale biorąc pod uwagę czas, jaki je dzieli, możemy z całym przekonaniem stwierdzić, że graficy wykonali prawdziwie mistrzowską robotę. Co do sylwetek postaci – także pierwsza automatowa klasa – wszyscy poruszają się niezwykle naturalnie, combosy wyglądają przepięknie, a sami zawodnicy sprawiają wrażenie „żywych” – nikt nie stoi statycznie w miejscu – każdy rusza się na swój sposób, inaczej zapaśnik, a inaczej karateka. Poza tym polecam filmiki, które wyświetlane są po ukończeniu gry przez każdą postać – ot, taki mały motywator, żeby ukończyć grę wszystkimi ;p Udźwiękowienie jak zwykle – perfekcja. Z ciekawostek warto nadmienić nawiązania do poprzednich części obecne na niektórych planszach – na planszy Hokutomaru po lewej widoczny jest billboard ze starym rysunkiem Terry’ego Bogarda, a na arenie Rock’a Howarda usłyszeć można muzykę z singla Roberta Milesa.





Sama rozgrywka to olbrzymi garniec miodu. Ciężko się oderwać, bo kończenie historii kolejnymi postaciami coraz bardziej wciąga. Jak już pisałem, żeby poznać styl walki każdego, należy poświęcić dużo czasu, a jako, że różnią się one znacznie, jest to naprawdę przyjemne. Do wyboru jest 12 osób – całkiem miła odmiana od takich „kolosów” jak wspominany KOF, za to wszystkie są opracowane bardzo solidnie i nie ma mowy o większych podobieństwach między nimi. Combosy to pół- i ćwierćkółka plus przycisk kopnięcia/pięści. Trochę ich jest, ale wszystkie są bardzo efektowne – graficznie wyglądają przepięknie. Wykonujemy je po napełnieniu się paska energii. Dodatkowo wykonać można Super Combo, które odblokowujemy, gdy nasza postać ma konkretny stan paska życia, który wybieramy przed rozpoczęciem walki. Jest to dosyć nowatorski element, a wypracowanie najkorzystniejszego dla nas momentu na włączenie się „T.O.P.SET!” z pewnością zajmie trochę czasu (metoda „prób i błędów” jest jak najbardziej wskazana ;p).





Kończąc i podsumowując, nie zostaje mi nic innego, jak potwierdzić, że jest to jedna z najbardziej udanych produkcji w swojej klasie i polecić ja każdemu fanowi elektronicznej rozrywki. Czymże jest ściągnięcie stu megabajtów czystego miodu w dzisiejszych czasach, kiedy wersje demonstracyjne zwykłego crapu zajmują pół gigabajta? Odpowiedź nasuwa się sama, pozdrawiam.

- Ocena ogólna 9+/10
- Dźwięk 8/10
- Grafika 9+/10
- Miodność 10/10

- Komentarz: Beczka miodu dla każdego gracza!