Wszystko w grze przemodelowano, od przyśpieszenia tempa rozgrywki (m.in. przez to, że postać nie porusza się już teraz jak kotek w smole) począwszy, na uczynieniu sekwencji walk z przeciwnikami bardziej emocjonującymi i prostszymi za pomocą systemu autonamierzania się na wrogu oraz zaimplementowania możliwości wyprowadzania ciosów bezpośrednich (mój pazur, twoja szczena) skończywszy.

Mieliście kiedyś w łapie pilota? No ba. To teraz wyobraźcie sobie pilota w łapie kota, hehe. Kontrolujemy czas. Możemy przyśpieszyć lub spowolnić jego upływ, zatrzymać akcję pauzą czy tam nagrać sobie jakiś ważny fragment na VCR.




System otrzymywania nowych możliwości znacznie uproszczono - w starej grze trzeba było zbierać magiczne kryształy w odpowiedniej kolejności, aby czas stanął dla nas otworem. Tym razem dowolne trzy znalezione przez nas kryształy automatycznie odblokują nam nową umiejętność w tym zakresie.

A umiejętności takie przydadzą się, oj przydadzą bo w Blinx 2: Masters of Time & Space będzie o wiele więcej zagadek logicznych i, tym razem, moce władania czasem nie są jeno na pokaz.




W przykładowej planszy woda zalewa jedno pomieszczenie, lecz pauzując zamieniamy ją w czasową galaretę by potem poprzełączać jakieś tam trudno dostępne wcześniej przyciskory. Kiedy do nas strzelają z rakiet załączamy spowolnienie czasu i już kocur śmiga na boki przed pociskami niczym Neo. Poważnie - taka sekwencja naprawdę pojawia się w grze. Chodzi o wciskanie odpowiednich przycisków w odpowiednim czasie dzięki czemu Blinx unika wrogiego ognia. Dodge this. Teraz najfajniejsza sprawa. Blinx Blinxem ale nie tylko w jego skórze przyjdzie nam grać, bo możemy stworzyć własną postać. Włazimy do pokoju kocich ustawień, dobieramy sobie kolor oczu, uszy, odcień futra plus ciuchy.

Przynajmniej trzydzieści charakterystyk do zmiany. W dodatku, kiedy po przejściu planszy stwierdzimy, ze nasz kociak wygląda mimo wszystko jakoś tandetnie - cyk! - wracamy do pokoiku i majstrujemy nowego zwierza. Z dłuższym ogonem na przykład...

Głównymi naszymi przeciwnikami w grze będą świnie. I na odwrót - my jesteśmy ich wrogiem. Zamotałem? Okazuje się, że mniej więcej przez połowę rozgrywki kierujemy kocią postacią, aby następnie zmienić fronty i poczuć się jak prawdziwe prosię.




Gdzie mruczki poskaczą po platformach, różowi zastosują taktykę Sama Fishera cicho stąpając i kryjąc się w cieniu, czekając tylko komu by tu podłożyć... świnię. Dla odmiany prosiaki są władcami przestrzeni. W sumie dysponują ośmioma mocami z co ciekawszych wyliczając przynętę-podpuchę (coś a'la holoduke), tunel podprzestrzenny przerzucający nas na dalekie odległości, subprzestrzenny skok (dosłownie "wskakujemy" w ziemię i poruszamy się niezauważeni) no i oczywiście czarną dziurę, która po prostu sucks. Znaczy ssie. Zawsze też można ustrzelić futrzaka z procy lub przyłożyć z bejzbola w myśl zasady "Gdy ci kot przebiegnie drogę nie myśl, że to pech. Złap za ogon, urwij nogę, niech biegnie na trzech".



W dwójce dodano tryb multiplayer, tak w trybie kooperacji (trudniejsze zagadki, większa ilość przeciwników) jak i walki. Na arenie stanie do czterech graczy, ale jedynie na split screenie. Świnie/koty do wyboru plus wszystkie moce czaso-przestrzenne lecz jaka to pociecha gdy doskwierał będzie brak system linka czy wsparcia dla usługi LiVE.

Kilka słów na koniec. Etapy mają być ogromne (w porównaniu do pierwszej części) - całe wyspy gdzieś na oceanie, łącznie z tropikalnym lasem i wielką połacią ziemi do eksploracji. Mimo to gra nie zgubi klatek oferując dodatkowo zaawansowane efekty graficzne, co cieszy (czytaj: nie powoduje, że chcesz rzucić kapciem w developera). Wobec nadchodzącego Conkera przełomu raczej nie będzie, jednak kontynuacja kocich przygód powinna zyskać swoich zwolenników. A jeśli nie - ciągle pozostaje 7 żyć/części do wykorzystania ;)