Kto zagląda do Klubu Konesera częściej niż raz na rok być może zdążył się już zorientować, że każdą opisywaną tu przygodówkę przyrównuję do CURSE OF MONKEY ISLAND, a każde cRPG do BALDUR’S GATE 2. Nie inaczej będzie i tym razem, bowiem porównań BG2 i P:T uniknąć się nie da. Zostały stworzone na tym samym silniku przez tę samą firmę – Black Isle [niech będzie pochwalona]. A co za tym idzie, cechuje je podobny sposób rozgrywki, charakterystyczny rzut izometryczny i wielka, wielka grywalność.



Główny bohater PLANESCAPE: TORMENT nie ma imienia, no chyba że za takie uznać słowo Bezimienny. Budzi się w przerażającej kostnicy nie pamiętając nic. Cały pokryty jest szpetnymi bliznami. Ma też jedną zasadniczą wadę, mianowicie jest nieśmiertelny. Nieśmiertelny? Toż to błogosławieństwo! – pomyśli sobie pewnie wielu z was. Nic bardziej mylnego. Co prawda niemożność permanentnego zejścia z tego świata znacznie ułatwia sprawę i ogranicza używanie auto-save’a, to dramat bohatera polega na niemożności odnalezienia w sobie człowieczeństwa. Odradzając się wciąż na nowo po każdym zgonie czuje się jak niewolnik, bezustannie zmuszany do kontynuowania swojej żmudnej, bolesnej wędrówki.



Bezimienny spotka na swojej drodze wielu przyjaciół i wrogów – jak łatwo się domyślić, z przewagą tych drugich. Mógłbym zacząć wymieniać napotkane w grze NPC, opisywać krainy, czary, przedmioty – ale ich ilość jest ogromna. Lepiej zostawię to tobie, graczu, do samodzielnego odkrycia [nieprawdaż, że Morte do złudzenia przypomina Murray’a z CMI?]. Na pewno nie pożałujesz wydanych pieniędzy, tym bardziej, że obecnie można kupić oryginalny PLANESCAPE: TORMENT za mniej niż 20zł! Wystarczy tylko poszperać w sieci.

Grafika P:T jest zdecydowanie ładniejsza od tej z pierwszej części BG1. Nie mówi wam to wiele? Więc powiem inaczej: jest bardzo przyjemna, ale nie rewelacyjna. Musiałem zmienić kontrast i jasność aby móc spokojnie przeciskać się przez zaciemnione korytarze. Generalnie rzecz biorąc nie obraziłbym się, gdyby autorzy oszczędzili nam tego błądzenia po omacku. A gdy nie daj Boże w monitorze odbijają się promienie słoneczne albo światło lampki... Wtedy równie dobrze można zacząć grać w okularach przeciwsłoneczych. Dużo lepiej sytuacja wygląda na powierzchni.



Dominują przybrudzone, pastelowe kolory wtopione w morze brązu i szarości, przełamywane czasem przez bajecznie kolorową fontannę energii, gdy rzucamy czary. Krajobraz świetnie oddaje charakter świata przedstawionego w PLANESCAPE: TORMENT – dziwnego, tajemniczego, intrygującego. Taka jest i muzyka. Przytłacza, dodaje grozy każdej lokacji i nie nudzi. Jest monotonna, ale taka właśnie ma być – bądź co bądź znajdujemy się w świecie, którego nie wymyśliłby żaden schizofrenik [tym większe brawa dla Black Isle].



Fabuła jest zakręcona jak warkocze wiejskiej dziewczyny, interface ładny i przejrzysty. Nie do końca podoba mi się sposób prowadzenia walki, różni się on trochę od tego z innych gier Black Isle – wystarczy jednak kilkanaście minut, żeby rozeznać się co i jak. PLANESCAPE opiera się na zasadach AD&D, więc znawcy gatunku nie będą zaskoczeni. Podsumowując, czy PLANESCAPE: TORMENT jest lepszy od BALDUR’S Gate? Po stokroć NIE. Czy jest mimo tego grą dobrą? Nasuwa się tylko jedna odpowiedź: jak cholera...
PS. Obiecaną w wakacyjnym numerze SS-NG recenzję dodatku do BG2 – czyli Tronu Bhaala przeczytacie za miesiąc. Decyzja zarządu ;)