Tym co zainteresowało mnie od razu był tajemniczy tytuł, napisany małymi literami z kropką pośrodku, od razu skojarzyło mi się jakoś komputerowo. Budziło też skojarzenia z Deus Exem (a z nim mam wspaniałe wspomnienia). A za tajemniczym tytułem kryje się dobry produkt.



W grze kill.switch animujemy postać Bishopa, jest to żołnierz zabijaka z krwi i kości, twardziel jakich mało, a więc ucieleśnienie marzeń każdego nastolatka. Fabuła w grze jest podawana w sposób dość niejasny i dopiero pod koniec możemy zrozumieć o co tutaj chodziło. Zaczynamy od treningu, a potem od razu rzucają nas na głęboką wodę bez żadnych wyjaśnień, ale w zasadzie od razu możemy zorientować się, że gramy tutaj raczej rolę złego. Wykonujemy różne misje w ciekawych zakątkach typu północna część Afryki, czy Korea Pn. zwalając winę na rząd USA (na co wskazuje wyposażenie i wygląd Bishopa). Później kilka zwrotów akcji i ostro aż do finału. Niestety pozostaje niedosyt, fabuła chociaż ciekawa, to niestety przedstawiona w sposób bardzo niejasny, mianowicie podczas krótkich rozmów przed i po misją, oraz czasami z filmów FMV. Nie ma tam nic powiedzianego wprost i trzeba się trochę wysilić. W zasadzie czasami nie wiemy po co robimy to co robimy, to trochę martwi. Ciekawy jest pomysł tego, że nasz żołnierz jest sterowany przez kontrolera z bazy (my wcielamy się właśnie w tego kontrolera) to swego rodzaju nowinka, która nie wpływa na samą frajdę z gry, ale jest warta odnotowania i ma ogromne znaczenie dla fabuły.

Jeśli chodzi o przebieg rozgrywki, to KS chyba najbliżej do tytułu trochę już zapomnianego, acz znakomitego hitu z PSX, a mianowicie Syphon Filter. Tam wcielaliśmy się w rolę specagenta wykonującego zadania, a po drodze było dużo zabijania. Tutaj będzie podobnie, aczkolwiek dużo większą rolę przyłożono do zabijania i ukrywania się. To trochę jak w amerykańskich filmach akcji, ukrywamy się i co jakiś czas wyskakujemy zza węgła, aby wykończyć kolejnego oponenta, a tych jest wielu. Mile zaskoczył mnie poziom trudności, przeciwnicy naprawdę potrafią zaskoczyć (in plus) a trudność rośnie na tyle powoli, że możemy przejść każdy etap po kilku/nastu próbach, bez zacięcia się z powodu kłopotów z jakimś fragmentem gry. Oczywiście zdarzają się frustracje gdy to dostaniemy umiejętnie rzuconym granatem, albo seryjkę od niezauważonego przeciwnika, ale to raczej norma w grach tego typu. Autorzy najbardziej zachwalali system ukrywania się i co tu dużo mówić – odwalili kawał dobrej roboty, chyba po raz pierwszy mamy tyle ciekawych możliwości, łącznie ze strzelaniem na ślepo (co w przypadku grania na padzie konsolowym zdecydowanie ułatwia życie, z myszką już nie jest tak konieczne). Za grywalność wielki plus, obniża ją jedynie krótki czas gry. Trening plus pięć dużych misji podzielonych na krótsze zadania wystarczy na jakieś 7 godzin gry (nie licząc nieudanych podejść do misji) potem drugie tyle na poziom hard i niestety możemy KS odłożyć na półkę. No ale za jakiś czas pewnie będziemy mieli ochotę powtórzyć, bo zabijanie w KS potrafi być bardzo relaksujące.

Od strony graficznej nie mam grze nic do zarzucenia, ale i trudno ją pochwalić. Jest to konwersja z konsol i niestety to widać. Rozdzielczość to maksymalnie 1024*768, a tekstury się powtarzają i nie są zbyt bogate. Na szczęście gra jest dość dobrze zoptymalizowana i na moim Athlonku 1400 chodziła wyśmienicie. Jako wadę można uznać też to, że wszyscy przeciwnicy są do siebie łudząco podobni, co w dzisiejszych czasach nie byłoby trudno zmienić przecież. Ponadto nasz bohater rusza się trochę sztywno, ale to już kosmetyka (pamięta ktoś jak biegał Logan w Syphonie?). W zasadzie jedyną poważną wadą enginu graficznego jest kamera, czasami ustawia się zbyt blisko Bishopa i nie widzimy nic. Muzyka – wpada w ucho łatwo, ale niestety szybko też wypada. Trudno ją nazwać arcydziełem, raczej porządne rzemiosło. Rytmy są wojskowo-patriotyczno-patetyczne, trochę elektroniki i niewiele poza tym. Dźwięki – to norma, wystrzały (różne dla każdej broni, całkiem realistyczne), okrzyki, wybuchy, wkurzając alarmy. Wszystko poprawne bez fajerwerków. Głosy postaci – dobrane całkiem nieźle, Bishop mówi jak twardziel, głos mówiący ‘Say my name’ całkiem seksowny, nie można tutaj narzekać.



Po Namco można było spodziewać się gry sprawnej realizacyjnie i to też otrzymaliśmy, świetnie wyglądają filmy, ale zawsze powtarzałem, że japońskim firmom animacje FMV wychodzą lepiej niż przedstawicielom innych nacji. Na oprawę AV trudno tutaj narzekać.



Moim zdaniem kill.switch to gra bardzo dobra, szczególnie na PC brakuje gier tego typu, może poza MGS i Splinter Cellem, ale obie prezentują raczej inny typ rozgrywki. Pierwszy to filmowo-fabularny, drugi skomplikowane puzzle. Natomiast kill.switch koncentruje się na rozrywce, łudząco przypominając głupawe amerykańskie filmy akcji, takie właśnie było założenie i zostało spełnione. Gdyby gra była dłuższa to nie wahałbym się postawić 9, a tak pozostaję przy ósemce. Dla fanów gier akcji, maniaków Syphon Filtera lub Operation Winback jest to pozycja obowiązkowa, wątpię żeby w najbliższym czasie ukazał się dobry tytuł tego typu. Jeżeli tylko lubisz gry tego typu, to myślę, że warto poświęcić trochę czasu i pograc w kill.switch.

PS. Jest to moja pierwsza recenzja napisana podczas słuchania ciszy, po prostu zapomniałem odpalić playlisty :P