WSZYSTKO
Film reżysera „Amorres Perros” opowiada historię trzech rodzin, których losy zeszły się w najdziwniejszych wydarzeniach. Główną postacią jest Sean Penn, umierający facet w średnim wieku, którego żona obsesyjne pragnie dziecka. Widz pomyślałby, że chce jego dziecka, jednak później dowiadujemy się, że gdy nic mu nie groziło, a zaszła w ciążę, dokonała aborcji. Po dostaniu nowego serca i powrocie do zdrowia postać grana przez Penn’a dowiaduje się o tym.


Tak rozchodzi się pozornie dobre małżeństwo. On zdradzał ją już wcześniej – w ogóle coś jest mocno nie tak w tym związku. Druga rodzina to rodzina architekta. Młodzi, dwoje dzieci, duży dom i dobre zarobki. Pewnego dnia ta sielanka i rodzinne szczęście zostaje brutalnie przerwane. Mąż i dzieci giną w wypadku samochodowym, żona załamuje się. Możemy sobie tylko wyobrazić jak bardzo ona cierpi. Serce jej męża trafia do klatki piersiowej Penn’a – jak już wcześniej pisałem. Jest jeszcze sprawca wypadku – człowiek po wielu przejściach, bywalec więzień. Teraz nawrócony. Nie rozumie nauk Chrystusa, fałszywe nauczanie wprowadza do domu, czyniąc atmosferę nie przypominającą bynajmniej tego, czego życzyłby sobie Syn Boży. Nadmiar Jezusa w życiu recydywisty jest symptomatyczny. Chce on jednak wrócić do życia uczciwego i robi to. Uczciwie pracuje, choć zostaje wyrzucony z klubu golfowego za tatuaże.


Chwali się nawet jednemu młodemu człowiekowi, który zboczył na złą drogę, że auto (wspaniała półciężarówka – pick-up), jakie posiada, jest darem Jezusa (zwycięstwo w loterii). Te słowa głuchym echem wracają do zdruzgotanej świadomości Del Toro (aktora grającego recydywistę nawróconego na jezusową miłość), gdy ciężarówka jest maszyną, która przyniosła śmierć rodzinie architekta i niewyobrażalne męki żony, jedynej z rodziny pozostałej przy życiu. Śmieszność wiary widzi Del Toro w więzieniu, po przyznaniu się do sprawstwa wypadku, kiedy szemrany katecheta przychodzi wyrzucać mu jego małość (bo chwiejną jest jego wiara).

Po rozstaniu z żoną Sean Penn ma romans z żoną architekta. On ma serce jej męża. Poznają mordercę tego męża, czyli Del Toro – żona architekta namawia Penn’a, by ten zabił Del Toro w zemście za jej rodzinę (wcześniej ta sama żona mówi, że nie chce znać nazwiska mordercy, bo to niczego nie zmieni. Widać kobieta zmienną jest). Penn go straszy, Del Toro wraca, by Penn dokończył dzieła, następuje strzelanina, Penn po ranie postrzałowej wraca do szpitala i zastanawia się nad życiem. Dalej nie dzieje się nic.


Dziwaczność tych powiązań psuje tylko przekaz, jeśli jakiś stara się reżyser nam dać. W filmie „21 gramów” bowiem zauważamy tylko uczucia. Coś się dzieje, coś tam jest pogmatwane, ale tak naprawdę nic z tego nie wynika. Może kilka tez o losie człowieka, które można by wyciągnąć choćby z przygód „Bolka i Lolka”. Film jest, oczywista, godny obejrzenia, bo jest poruszający, a gra Penn’a jak zawsze jest niesamowicie naturalna i realistyczna. Jednak ktoś, kto po obejrzeniu zajawek o wadze duży i tak dalej spodziewał się będzie filmu, który zada ważne pytanie, może się zawieść. Widz może wyciągnąć zupełnie wszystko albo nic z historii przekazanej mu poprzez srebrny ekran. Nie potrafię postawić zarzutu temu filmowi, bo jest naprawdę dobry, szczególnie, że kumulują się w nim silne uczucia, choćby smutne. Jednak jeśli ktoś ma ochotę robić film o czymś prawdopodobnym, niech nie stara się komplikować na siłę.




I NIC
Podsumowując krótko i zwięźle – film opłaca się oglądnąć, bo niesie w sobie dawkę emocji i uczuć, które choć ważne często nie pokazują się na ekranie poza szmirowatymi komediami romantycznymi z Jennifer Lopez. Oglądniemy całą historię z odpowiednim nastrojem, jednako jak szybko film się skończy, tak szybko zadamy sobie pytanie: Po co ?