Morgan Spurlock to już powszechnie znane nazwisko – można stwierdzić, że wypłynęło trochę na fali fenomenu Michaela Moore'a i jego filmów dokumentalnych, które zrobiły furorę (także finansową) na całym świecie. Najpierw Bowling for Columbine, krytyka nie tylko przemysłu zbrojeniowego, ale także stylu życia Amerykanów, a potem głęboko antybushowski dokument „Fahrenheit 9/11” (który przyniósł Moore'owi Złotą Palmę, co uważa się za policzek wymierzony Ameryce – jednak head of the jury, Quentin Tarantino, o antyamerykanizm posądzony z oczywistych przyczyn być nie może) – te filmy wyprowadziły film dokumentalny na afisze. Spurlock jednak z trochę innej strony atakuje system, prawie w ogóle nie interesując się aspektem międzynarodowym – jego dokument, Super Size Me (aluzja do zestawów Super Size jakie sprzedawano w restauracjach sieci McDonald's) jest skierowny do obywateli Stanów Zjednoczonych, bo krytyka tego co w USA jest naturalnym początkiem krytyki polityki McDonald's na świecie.



Pewnego razu, leżąc najedzonym do syta i oglądając transmisję ze Święta Dziękczynienia, Morgan Spurlock zobaczył krótką informację o tym, jak dwie otyłe nastolatki wytaczają proces fast-foodowemu gigantowi o swoją nadwagę. Konkretniej chodziło o niejakie uzależnienie od szybkiego żarcia, a pomocą prawniczą dla tych nastolatek został człowiek, który jako pierwszy wygrał procesy z koncernami tytoniowymi. W głowie Spurlocka, pewnie jeszcze dość mglisto, rodził się pomysł, który teraz mamy okazję zobaczyć, już w bardziej czytelnej formie, na ekranach kin. Chciał on bowiem znaleźć związek między samopoczuciem, wagą (Amerykanie to najgrubszy naród świata, tam też jest matecznik większości sieci fast food) a wielką ilością McDonalds'ów i w ogóle częstym pożywianiem się Amerykanów w sieciach tego typu. Najprostszy sposób okazał się najskuteczniejszy – Spurlock zdecydował, że przez miesiąc będzie stołował się tylko w McDonaldsach, trzy razy dziennie.



Film nie opowiada tylko o wpływie tzw. junk food na wagę, albowiem sam Spurlock przed testem dokonał wielu badań, poszedł do trzech lekarzy, do dietetyczki – z których wynikało, że jest ponadprzeciętnie zdrowy, wysportowany i tak dalej. Film byłby koszmarną nudą, ale i informacyjnym bublem, gdybyśmy przez kilkadziesiąt minut mieli oglądać jak pożywia się dokumentalista – dlatego też między posiłkami Morgan odwiedza wiele stanów Ameryki i rozmawia z wieloma osobami o tym, jaki może być wpływ takiego jedzenia na człowieka, dowiaduje się dlaczego ludzie tak często korzystają z fast food'ów, stara się znaleźć odpowiedź na pytania z zakresu socjologii, psychologii, nawet prawa (wspomniany proces wytyczony McDonaldsowi – dociera on do adwokata dziewczynek, także do wspomnainego pomocnika prawniczego – pogromcy koncernów tytoniowych).

Widz jest świadkiem z jednej strony informacji bardzo jednostronnych, czasem miny Spurlocka i jego zdania o samopoczuciu wydają się nieprawdziwe, jednak w szerszym aspekcie film odnosi sukces. Scena, w której po zjedzeniu quarterpoundera Spurlock wymiotuje go za okno samochodu może wydawać się niepotrzebna, a jednak gra ważną rolę w spektaklu, na jaki zaprosił nas reżyser.
Podczas próby Spurlock nadal poddawany jest testom medycznym, lekarze zdziwieni jego stanem często doradzają mu przerwanie eksperymentu (jeden z nich mówi: „gdyby był Pan alkoholikiem, powiedziałbym Panu, że Pan umrze”), a testy medyczne, jakie cierpiętnik robi bezpośrednio po teście rzeczywiście przerażają. Jeśli chodzi o samą wagę to tyje on 11,5 kg, jednak relatywnie dietetyczka twierdzi, że jest to więcej, gdyż masa mieśniowa zmniejsza się (by wprowadzić się w tryb życia przeciętnego Amerykanina Spurlock nie może również ponadprzeciętnie się wysilać, dlatego np. liczy ilość kroków, jakie robi dziennie tak, by nie przekroczyć średniej krajowej), a masa tłuszczowa wyraźnie przybiera na, nomen omen, masie.



Nie konkluzja tego filmu jest ważna, gdyż jest ona znana od początku, chodzi o te informacje o nawykach żywieniowych jakie przekazuje nam film. Spurlock nie namawia na wegetarianizm (jego dziewczyna, weganka, spiera się z nim o wołowinę, którą on lubi – nie jest szalonym antyglobalistą, zielonym), pokazuje po prostu jak niechlujnie się odżywiamy. Pewnie, że winę zwala na McDonaldsa i inne sieci fast food (znamienita scena, w której pokazuje dzieciom podobizny różnych sławnych ludzi – te nie kojarzą Jezusa czy Busha, ale wszystkie zapamiętały Rolanda McDonalda, clowna z reklam sieci), ale też i na nas samych – tym bardziej, że wielu rodziców zabiera dzieci do takich śmieciowisk, gdzie te uczą się pożywiać. Zahacza on o sprawę wyżywienia w szkołach, które często opiera się na mrożonym jedzeniu i gazowanych napojach (paradoksalnie najlepszą kuchnią szczyci się szkoła dla dzieci sprawiających problemy wychowawcze), coś tam napomyka o żywieniowym lobby w Kongresie. Ważne jednak, by film uczył i coś zmieniał, a nie bawił i rozkoszował.



W dwa miesiące po Sundance Festival, gdzie pokazywane są filmy offowe produkowane w USA, i gdzie odbyła się premiera Super Size Me, McDonalds zaprzestał sprzedawania zestawów Super Size. Jak mówiła wtedy rzecznika McDonaldsa ta decyzja została podjęta na długo przed powstaniem filmu...