In Amber Clad
Kocham muzykę w obu częściach Halo. Nie - ja ją uwielbiam. Niech mi ktoś powie, że nie jest ona w tej grze jednym z podstawowych magnesów, bodźców oddziaływania na gracza. Niesamowitego oddziaływania. Niegdyś godzinami mogłem wpatrywać się w obracający się, planetarny pierścień na ekranie tytułowym nie wchodząc do żadnego trybu rozgrywki, byle tylko magiczne chórki przewodniego motywu ciągle rozbrzmiewały w mojej głowie. Teraz pierścienia brak, za to w tle majaczy olbrzymia ludzka metropolia. Można i tak…



One Way Ticket
Rozpoczynając rozgrywkę przeżyłem déja vu - znów rozpoczynamy na statku kosmicznym, znowu tutorial (testujemy nową zbroję), znowu nas atakują i znowu się rozbijamy w drugim etapie. Co nowego? Przede wszystkim broń - każdy ziemski model ma teraz swój odpowiednik po stronie sił covenantów. Niektóre rodzaje uzbrojenia wymagają taszczenia giwery w obu rękach, niektóre gnaty zaś są na tyle lekkie, że możemy używać dwóch jednocześnie. W obu przypadkach odpada używanie granatów. Tutaj też pojawiły się zmiany - rzucony ładunek nie leci już teraz po, paraboli lecz centralnie w stronę celownika, zmniejszono także zasięg samego rzutu. Na początku trudno się przyzwyczaić, bo wygląda to trochę jakbyśmy miotali granatami z automatu. Doszła jedna broń krótkiego zasięgu - covenant blade, śmiercionośne ostrze. Z rzeczy wartych odnotowania na samym początku należy wspomnieć także, że dzięki nowej zbroi Master Chief skacze wyżej jak i może używać wizjera w hełmie niczym lornetki. Pozbyto się również paska życia na rzecz szybciej ładującej się osłony zbroi - stąd więcej nie uświadczymy w grze apteczek.

Chief is gonna’ get in the tank and blow any inhuman sonofabitch…
Następna sprawa - pojazdy. Niedawno w newsach konsolowych wspominałem o możliwości odstrzeliwania w Halo 2 poszczególnych części ich mechaniki. Cóż, nie kłamałem :) Przy odrobinie samozaparcia można kilkunastoma strzałami rozłożyć naszego Warthoga na czynniki pierwsze. Do kasacji oddano nam także inne wehikuły; Ghost, czyli znany już doskonale „mini-poduszkowiec" covenantów jest obecnie bardziej zwrotny oraz wzbogacono go o funkcję przyśpieszenia (można przygazować kosztem niemożności oddania w danej chwili strzału), to samo tyczy się latającego Banshee. W każdej chwili możemy dokonać próby przejęcia wrogiego wehikułu z marszu, wskakując mu na maskę i swojsko wykopując covenanta z siodła - oczywiście wróg potrafi tak samo. Naprawdę ostra zabawa zaczyna się w chwili, gdy chwycimy za ster ziemskiego czołgu wypluwającego w masowych ilościach ołów z karabinów plus od czasu do czasu rakietkę. A że jeszcze obsiada go kilkunastu naszych współtowarzyszy broni i wraz z nami pruje do kosmitów - no żyć nie umierać.



Dead or alive. Actually, just dead.
Wszystko jest w porządku dokąd sami kierujemy pojazdem. W momencie kiedy odstępujemy kierownicę bo chcemy akurat polatać jednoosobowym ghostem nasze żołnierzyki najczęściej dostają świra. Generalnie rodzaje ich zachowania są dwa - sami jeżdżą w kółko na pełnym gazie i naparzają do czego się da póki tego nie ustrzelą przy okazji niemiłosiernie obijając się o ściany, albo nie stwierdziwszy obecności wroga zatrzymują się w miejscu i za nic w świecie nie chcą się dalej ruszyć. W skrajnych przypadkach wyskakują też wtedy z wozu i biegają beztrosko po okolicy. Jednego nie można im jednak odmówić - są świetnym źródłem broni i pocisków. Co prawda teraz na komendę natychmiastowo zamieniają się z nami na giwery, ale nie ma to jak samemu dobitnie o cokolwiek „poprosić”. Ktoś jeszcze prócz mnie kosił pobratymców w jedynce dla amunicji? Good Old Times.

A whisper in the storm
Fabuła - rzecz w grze najważniejsza. Podczas gdy „Mistrz Szefu” dostaje odznaczenia wojenne za zasługi na polu boju, gdzieś na drugim krańcu galaktyki pewien generał covenantów zostaje obdarty ze swej ciężkiej zbroi i naznaczony piętnem straceńca. Nie będę Wam zdradzał dalszych meandrów historii przygotowanej przez Bungie, powiem jedynie, że ukazanie jej z perspektywy obu stron konfliktu naprawdę nadaje grze rumieńców. Co ciekawe, przez te kilka lat kosmici nauczyli się języka angielskiego i nawijają nawet więcej niż swojscy żołdacy. To już nie śmiesznie gadający przeciwnik, ale bardziej „ludzki”. I dobrze. Uwielbiam kiedy wróg wykrzykuje „Demon! Demon!” (sami dowiecie się dlaczego).

Historia rzuci nas miedzy innymi w zgliszcza ziemskiego miasta byśmy tam bronili ocalałych żołnierzy, na stację atmosferyczną zerwaną z podtrzymujących ją tytanowych lin aż w końcu odkryjemy istnienie drugiego planetarnego pierścienia. Przecież to Halo „2”…



The Last Spartan
Tytuł ten może okazać się najbardziej precyzyjną strzelanką na „gałki”, kropka. Nie sądziłem, że to będzie możliwe, ale obecnie gra na padzie sprawia mniej trudności niż kiedykolwiek. Widać lekkie ślady zaimplementowanego samonaprowadzania się na przeciwnika (niewielki odchył od celu a pociski ciągle dochodzą wroga), odczuwalne także przy wykorzystywaniu snajperki czy broni z zoomem optycznym. Ciągłe prucie z karabinów podbija nam lufę w górę, lepszym pomysłem są więc cięcia krótkimi seriami. Strzelamy wtedy po prostu celniej. Co do manewrowania pojazdami prowadzi się je teraz zdecydowanie wygodniej, mniej tutaj widocznego „pływania” chociaż do rajdowego realizmu naturalnie grze daleko.

Uncomfortable silence
Rozpisałem się a ani słowa jeszcze o grafice. Moi drodzy, pierwsze wzrokowe wrażenia z obcowania z Halation 2 są pozytywne, acz nie rewelacyjne. Z jednej strony mamy niesamowicie sugestywnie wykonane jednostki obcych, z drugiej - dość słabe graficznie jednostki ludzkie. Świetny bump mapping na powierzchniach nie idzie w parze z przeciętną niekiedy rozdziałką tekstur. Zastosowany w grze system zmiennego poziomu detali na obiektach w zależności od ich odległości sprawia, że gra pomyka bez zacięć niczym Gillette Mach3 po nieogolonej twarzy, widać niestety wyraźnie jak szczegóły wskakują na obiekty, co trochę psuje ogólne wrażenie. Czasami brakuje też jakichś bardziej zaawansowanych zabaw z oświetleniem, bo strzelając w ciemnym zaułku nie uświadczycie rozbłysków. Poza tym wszystko „gra i buczy”: wstawki na enginie gry popychające do przodu fabułę wyglądają zabójczo (ach te wszystkie „kosmiczne" akcje Master Chiefa!) a wykonanie poziomów zahacza o mistrzostwo świata przywodząc miejscami na myśl pierwszego Unreala (widzisz w oddali jakąś pradawną budowlę, a po długim marszu wchodzisz do jej środka). O dziwo bardzo dobrze wypadają też bitmapowe tła w rodzaju gór czy metropolii hen, daleko lub ogromniastego statku kosmicznego na niebie. A loadingi? Doprowadzone do minimum. Ot, wynik tego, że raz się wszystko na samym początku porządnie zaczyta.



You break it, you buy it
Miłość do Halo 2 to nie zauroczenie od pierwszego wejrzenia. To raczej rozwijające się wraz z fabułą prawdziwe i głębokie uczucie. Na początku wprowadzone przez Bungie zmiany i bardziej strzelankowy w stosunku do pierwowzoru charakter gry może się starym wygom nie spodobać, do tego dochodzą pomniejsze zgrzyty graficzne oraz w błędy SI sterowanych przez konsolę postaci. Kiedy jednak zebrać wszystko do kupy, to pomimo kilku wad otrzymujemy naprawdę solidny i godny polecenia produkt gwarantujący te kilkanaście godzin emocjonującej zabawy.
Uwaga: ocena dotyczy wyłącznie trybu dla pojedynczego gracza. Za miesiąc postaram się przybliżyć Wam tryb Multiplayer w Halo 2 oraz skrobnąć kilka słów na temat dodatkowego dysku pochodzącego z edycji dla kolekcjonerów, a zawierającego materiały z przebiegu produkcji gry. Do zobaczenia!



Nie zgadzasz się z oceną recenzenta?
Chcesz podyskutować o grze?
Zapraszamy do specjalnego wątku na ten temat: http://forum.ppk.webd.pl/index.php?showtopic=2971